Ζώντας στο χωριό συνειδητοποιείς πολλά και αναθεωρείς ακόμα περισσότερα. Μύθοι καταρρίπτονται και νέες διαπιστώσεις αποκαλύπτονται.
Μακριά από την πόλη χάνεις τον εαυτό σου; Κι όμως, μακριά από τη φύση βρίσκεσαι μακριά από τον εαυτό σου! Είναι και αυτή μία από τις διαπιστώσεις που κάνεις, όταν ζεις και δραστηριοποιείσαι στο χωριό. Αισθάνεσαι πιο έντονα τη ροή, την κίνηση, τη δράση. Η πέτρα, το ηλιοβασίλεμα, τα λουλούδια, οι μέλισσες, τα γεφύρια και οι εκκλησιές είναι γύρω σου. Εσύ απλώς παρατηρείς, αφουγκράζεσαι, περπατάς και απολαμβάνεις. Εκείνο το καλοκαιρινό γαλήνεμα της ψυχής, εκείνη τη γλυκιά μελαγχολία των φθινοπωρινών φύλλων, εκείνη την παγωμένη ανάσα του χειμώνα, εκείνη την ανοιξιάτικη αισιοδοξία. Όλα αυτά δείχνουν το δρόμο προς την πλατεία, προς την αιωνιότητα του πλατάνου.
Μακριά από την πόλη βρίσκεσαι μακριά από τους ανθρώπους; Λάθος! Μακριά από τη φύση απομακρύνεσαι από τον άνθρωπο. Το χωριό σού δείχνει τη ζωή. Οι πόλεις εξελίσσονται με ταχύτατους ρυθμούς σε μικρά κλουβιά ανασφάλειας, συμβιβασμού και μοναξιάς, κι εσύ χάνεις την ευκαιρία να γνωρίσεις τους νέους κι ενδιαφέροντες ανθρώπους της υπαίθρου. Αυτούς που ζουν ενωμένοι με το «μέσα» και το «γύρω» τους. Αυτούς που αποδέχονται την ταπείνωση του «εγώ» τους και τη συνειδητοποίηση της μικρότητάς τους. Αυτούς που δεν καθηλώνονται στα φανάρια και το νέφος της καθημερινότητάς τους.
Μακριά από την πόλη χάνεις την πρόσβαση σου στον πολιτισμό; Εμείς θα λέγαμε καλύτερα ότι μακριά από τη φύση βρίσκεται κανείς μακριά από τον πολιτισμό. Ακόμη και σήμερα, συνεχίζουμε να ταυτίζουμε το αστικό περιβάλλον με την ανάπτυξη. Σε ένα πλαίσιο με τεχνητούς κήπους και με πλαστική -ενίοτε- πρόοδο, ο όρος «πολιτισμός» συχνά χάνει την ουσιαστική του έννοια. Κι αν θέλουμε να μιλήσουμε για τέχνη, ίσως τα χέρια των ανθρώπων του χωριού κι εκείνα τα ζαρώματα στην παλάμη να είναι τα πραγματικά έργα τέχνης. Της τέχνης της ζωής, της αλήθειας και της αυθεντικότητας.
Ζωή στο χωριό, λοιπόν! Εσείς τι περιμένετε;
